CHOROBA LEŚNIOWSKIEGO – CROHNA

Co to jest choroba Leśniowskiego – Crohna? Choroba Leśniowskiego–Crohna jest przewlekłą chorobą zapalną, która pierwotnie zajmuje przewód pokarmowy. Najczęściej występuje w końcowym odcinku jelita cienkiego (jelicie krętym) oraz/lub w jelicie grubym (okrężnicy oraz odbytnicy). Może jednak zajmować każdy fragment przewodu pokarmowego, od jamy ustnej do odbytu.

Choroba Leśniowskiego – Crohna jest chorobą przewlekłą, która może nawracać w różnych okresach życia. Niektórzy mają długie okresy remisji, trwające latami i nie występują u nich objawy choroby. Nie da się określić czy nastąpi remisja oraz kiedy nawrócą dolegliwości.

Jakie są objawy choroby Leśniowskiego – Crohna? Objawy występujące u poszczególnych pacjentów mogą się bardzo różnic, gdyż choroba może zając dowolny odcinek przewodu pokarmowego. Najczęstsze objawy obejmują kłujący ból brzucha, biegunkę, gorączkę, spadek wagi oraz uczucie przelewania w brzuchu. Nie każdy pacjent doświadcza wszystkich wymienionych objawów, niektórzy mogą nie mieć żadnego z nich. Inne objawy to wyciek z odbytu lub ból w jego okolicy, zmiany skórne, ropień odbytnicy, szczelina odbytu oraz bóle stawów (zapalenie stawów).

Kto choruje na chorobę Leśniowskiego – Crohna? Chorują osoby w każdej grupie wiekowej, choć większość to młodzi dorośli między 16., a 40. rokiem życia. Choroba Leśniowskiego – Crohna występuje częściej u osób żyjących w klimacie północnym. Dotyka w równym stopniu kobiet i mężczyzn, może występować rodzinnie. Około 20 % osób z chorobą Leśniowskiego–Crohna ma krewnego, najczęściej brata lub siostrę, rzadziej rodzica lub dziecko cierpiącego na chorobę zapalną jelit.
Choroba Leśniowskiego – Crohna oraz podobne do niej wrzodziejące zapalenie jelita grubego są często ujmowane w jednej grupie – jako choroby zapalne jelit.

Co powoduje chorobę Leśniowskiego – Crohna? Dokładna przyczyna nie jest znana. Obecne teorie skupiają się na przyczynie immunologicznej i/lub bakteryjnej. Choroba Leśniowskiego – Crohna nie jest zakaĽna, ma jednak nieznaczne podłoże genetyczne (wrodzone). Badanie radiologiczne jelita cienkiego może być stosowane do diagnozowania choroby Leśniowskiego – Crohna.

Jak leczy się chorobę Leśniowskiego – Crohna? Wstępne leczenie prawie zawsze sprowadza się do stosowania leków. Nie istnieje lekarstwo, które wyleczy chorobę Leśniowskiego – Crohna, jednak terapia jednym bądĽ większą ilością leków pozwala na kontrolowanie wczesnych postaci choroby i wyeliminowanie jej objawów. Najczęściej stosowane leki to kortykosteroidy takie jak prednizon lub metylprednizolon oraz różne leki przeciwzapalne. 6-merkaptopuryna oraz azatiopryna działają immunosupresyjnie. W leczeniu stosowane są również antybiotyki – np. metronidazol.

W bardziej skomplikowanych oraz zaawansowanych przypadkach wskazana może być operacja. Zabieg w trybie pilnym może być konieczny, gdy wystąpi perforacja jelita, niedrożność jelita lub masywne krwawienie. Inne mniej naglące wskazania do operacji to ropnie, przetoki, poważne schorzenia odbytnicy oraz brak reakcji na leczenie farmakologiczne.

Nie wszyscy pacjenci z tymi oraz innymi komplikacjami wymagają operacji. Decyzja o niej powinna zapaść po konsultacji z gastroenterologiem i chirurgiem koloproktologiem.

Czy nie powinno się za wszelką cenę unikać operacji? Mimo, że leczenie farmakologiczne jest preferowane na początku leczenia, trzeba sobie zdawać sprawę, że leczenie chirurgiczne może być koniecznie nawet u ¾ pacjentów z chorobą Leśniowskiego – Crohna. Wielu pacjentów cierpi niepotrzebnie w wyniku przeświadczenia, że operacja w przypadku choroby Leśniowskiego – Crohna jest niebezpieczna i prowadzi do komplikacji. Zabieg nie wyleczy choroby, ale część pacjentów nie wymaga już nigdy kolejnych operacji. Operacja często zapewnia długoterminowe ustąpienie objawów, ogranicza ilość lub eliminuje konieczność ciągłego przyjmowania leków. Najlepiej, gdy leczeniem chirurgicznym kieruje lekarz doświadczony w leczeniu choroby Leśniowskiego – Crohna.